خوش خیالی چرا؟

با گذشت حدود دو سال از شروع مذاکرات ایران و کشور های غربی و آمریکا ، که تا به حال غیر از بد عهدی طرف مذاکره کننده با ایران و افزایش تحریم ها و فشارهای اقتصادی و .... بر ایران ،هنوز برخی امیدوارند که به زودی تحریم ها رفع خواهد شد و ایران با رشد اقتصادی 8 %خواهد رسید؟!

چرا بعضی از مسئولین این قدر منتظر رفع تحریم ها هستند و به آنها چشم دوخته اند؟ چرا باور نمی‌کنند که طرف ما کشورهای اروپایی نیستند و الان ایران فقط با شیطان مذاکره می‌کند؟ چرا  شتاب حرکت به سوی آمریکا و شیطان را کنترل نمی‌کنند؟

مذاکرات در ابتدا با حضور کشور های اروپایی و البته آمریکا شروع شد تا بتوان از طریق مذاکره و رفع تحریم های ظالمانه، پله های ترقی و پیشرفت کشور را با تدبیر و امید بپیماییم. هر چه قدر زمان گذشت و مذاکرات طولانی شد، حسن نیت ایران بیشتر مشخص شد و معلوم شد که ایران در مذاکرات جدی بوده و به دنبال رفع تحریم ها و کنار آمدن با غربی هاست. در عوض طرف مقابل با انواع شیطنت ها و بد قولی ها ،سعی در طولانی کردن مسیر رسیدن به توافق شده و از حداقل خواسته هایش عقب نشینی نکرده است. همه کشور های غربی کرسی مذاکره را به شیطان تحویل داده و خود تنها نظاره گر شده اند و هر از چند گاهی خود نمایی می‌کنند. دیگر نه از خانم اشتون خبری است و نه از جانشین و جایگزین وی . مذاکره مستقیم با آمریکاست؟!

اگر قرار بود ایران با آمریکا گفتگو کند، چرا این همه مسیر را طولانی کردند؟ چرا این همه زمان تلف کردند؟ و چرا مسئولین ما در مذاکرات 5+1 کوتاه آمدند که اصل مذاکره و طرف های آن تغییر کند و ما همچنان سر میز مذاکره باشیم؟

جناب آقای وزیر ؟ چرا باور ندارید که طرف ما شیطان است؟ چرا دست روی دست گذاشته اید و همه مسائل کشور را به رفع تحریم ها حواله می‌دهید؟ فشار اقتصادی ، تورم و گرانی قشر ضعیف مردم را باور کنید و این همه به رفع تحریم ها چشم ندوزید. اگر تحریم ها برداشته نشد چه بر سر اقتصاد و صنعت داخلی خواهد آمد؟ به عنوان وزیر یک کشور اسلامی‌ و ملتی بزرگ همچون ملت ایران ،که 35 سال با عزت مقابل همه فشار های داخلی و بین المللی ایستادگی کرده اند، نباید بیان کنید که ما بعد از رفع تحریم ها شاهد رشد بیشتر اقتصادی خواهیم بود بلکه انتظاری که از یک وزیر ملت بزرگ داریم این است که با وضع فعلی و در زمان تحریم را چنان مدیریت کنند که شاهد رشد اقتصادی واقعی و بیشتر از کشورهای منطقه باشیم. شما خود شاهد عملکرد آمریکا هستید و می‌بینید که عوض رفع تحریم ها روز به روز به تحریم ها اضافه می‌کنند و هنوز زره ای از خواسته های خودشان کوتاه نمی‌آیند. باور کنید طرف ما شیطان بزرگ است، فریبکار است و ما نباید به ظاهر حرف ها و قول های آنان امید داشته باشیم. ما هر قدر عقب نشینی کنیم خواسته ها و دخالت های آنان بیشتر خواهد شد. تا کجا می‌خواهیم از خواسته های به حق خودمان عقب نشینی کنیم؟ افزایش تحریم ها عوض رفع تحریم ها، توطئه نفتی ، توهین آشکار به مقدسات دین و فخر کائنات ، حمایت های همه جانبه از عاملان اهانت و همزمانی چینش سفر وزیر امورخارجه ایران به مرکز اهانت و قدم زدن با نماینده شیطان در خیابان های فرانسه و ... همه و همه در زمانی صورت می‌گیرد که مذاکرات ادامه دارد.

آیا این همه بد عهدی و ... بس نیست تا به ذات پلید شیطان پی ببریم؟ دخالت آشکار عضو چندم مجلس آلمان در امور داخلی کشور و دیدار با برخی از افراد داخلی چرا؟ آیا ما و ملت ما این قدر عزت خود را از دست داده ایم که فلان خانم بیایند و در تهران راجع به انتخاب نمایندگان مجلس و حتی رئیس مجلس ما اظهار نظر کند و بعد از عدم آزادی در ایران حرف بزند؟ در ایران آنقدر آزادی وجود دارد که به یک خانم فضول اجازه ورود داده می‌شود و فرصت داده می‌شود تا آزادانه با برخی افراد دیدار کند و بدون کمترین جسارت بتواند به کشور خود برگردد؟  هنوز بچه های شیمیایی شده ما مشکل نفس کشیدن دارند، هنوز ملت ما بمب های شیمیایی اهدایی آلمان به عراق را فراموش نکرده اند. و..

چرا فقط ما باید در برابر خواسته های نا به حق آمریکا تسلیم شویم و پی در پی از خواسته های منطقی خود عقب نشینی کنیم ؟ آمریکایی ها حتی در موضوع نماینده و سفیر ایران در سازمان ملل هم کوتاه نیامدند. چرا ما از موضع خود در معرفی آقای ابوطالب کوتاه آمدیم؟ این موضوع که اصلا ربطی به هسته ای و مذاکرات آن ندارد!

شاید به نظر برخی عقب نشینی از این تصمیم ها خیلی مهم نباشد ولی در واقع نشانگر انعطاف پذیری ما و جدیت طرف مقابل دارد که حتی در دادن ویزا به نماینده ایران هم امتناء می‌کند و به بهانه حضور ایشان در انقلاب دوم ایران و تسخیر لانه جاسوسی ، به ایشان روادید نمی‌دهند؟ ! واقعا آمریکا مهد تمدن و مهد آزادی و محل بجای استقرار سازمان ملل است! چه حقوق بشری در انجا حکم فرماست که از حضور یک نفر در سازمان ملل جلوگیری می‌کنند و حقوق یک ملت را بارها و بارها پایمال می‌کنند و در طرف دیگر با کمال پررویی بنام دفاع از حقوق بشر کشوری را تحریم می‌کنند؟!

چرا فقط ما باید مواظب باشیم تا به روند مذاکرات خدشه وارد نشود؟ این همه واهمه و احتیاط کاری در حفظ منافع و خواسته های طرف مقابل چرا؟ مگر مذاکرات هم تبدیل به آرمانهای ما شده است؟